En daar was het telefoontje dan!

Zondag 3 juli, 16:15 uur. Telefoon, het UMCG, er is misschien een hart voor Henk!
Je wilt en kunt het niet geloven, zou het er nu dan toch nog van komen?
Vol ongeloof maar ook hoop stappen we in de ambulance.
Eenmaal in het UMCG aangekomen staan ons nog spannende uurtjes te wachten. Zou het hart goed zijn? Zijn Henk zijn uitslagen goed? Wachten......
Om 19:30 uur het verlossende bericht; Alle uitslagen zijn goed, de transplantatie kan doorgaan! Blijdschap, verdriet, ongeloof, hoop, angst, alle emoties schieten doorelkaar. Henk wordt klaargestoomt voor de ingreep en om 20:45 uur zwaaien we elkaar uit. Henk gaat de narcose kamer in en rond 23:00 uur beginnen ze te opereren.
Wij krijgen een familie kamer op de nabijgelegen afdeling. Slopende uren gaan voorbij tot de chirurg om 4:30 uur ons komt vertellen dat alles goed is verlopen. Het is een goed hart, was het wachten waard. Om 5:30 uur mogen we nog een kijkje nemen. Henk is in een hele diepe slaap, hij ligt aan de beademing en is fluoriserend roze van de jodium. Hij ligt op de Thorax intensive care

Tot dinsdag wordt hij in slaap gehouden. De slaapmedicatie wordt langzaam afgebouwd en hij heeft een paar keer de ogen open gehad. Echt contact is er nog niet, hij is nog niet genoeg ontwaakt.

Woensdag is dit wel het geval en nu gaat ook de beademing eraf. We kunnen iets met hem spreken maar hij is ontzettend vermoeid.

Donderdag verhuisd hij naar de hartbewaking, dus weer een stapje in de goede richting. Volgens de artsen doet hij het ontzettend goed en gaat het eigenlijk volgens het boekje.

Tot zover eerst het nieuws, ik hoop dat het volgende bericht wat hier geschreven wordt ondertekent kan worden door Henk zelf!
(geschreven door Cornelia)